İSYAAANNNNN UYKUSUZ HER GECENİN SEBEBi 2 YAŞ SENDROMUYMUŞŞŞ...

Bu zamana kadar herşey yolundayken bir iki haftadır bir tripler en büyük sorunumuz uyumak istememesi ve ağlama nöbetleri birşey için tutturması yemek yememesi kısacası hersey var yani bizim efede
derken bir araştırıyım dedım efsaneleşmiş 2 yaş sendromu olabilirmi diye düşünürken tam üstüne basmışım haberim yokmuşşşş....
bakalım bizim evdeki 2 yaş ergeninden sizdede varmı:}

2 YAŞ DÖNEMİ ÖZELLİKLERİ...

* Yemek yeme ve uykuya dalmada büyük direnç gösterebilir,
* Anneye aşırı bağlanma ile sürekli anneyle birlikte olmak istemesi,
* Ağlama veya öfke krizlerine girmesi
* Kendine veya oyuncaklarına zarar verme davranışı göstermesi,
* Kendi dediğinin kendi istediği şekilde ve zamanda olmasını istemesi,
* Kriz anında dikkatini dağıtmak istediğimizde daha çok tepki vermesi veya anne babanın tüm taleplerine şiddetli “hayır”larla cevap veren
BİR BEBEĞİNİZ VARSA HAYIRLI OLSUN 2 YAŞ SENDROMUNDASINIZ...

NASIL DAVRANILMALI

*Anne-baba; çocuktaki öfke nöbetine neden olan davranışların geçici bir durum olduğunu bilerek sabırlı davranmalı ve çocuğu katı bir düzene zorlamadan, soğukkanlı davranarak çocukla gereksiz çekişmelere girmemelidir. Öfke nöbeti sırasında telaşa kapılmamak, kendi kurallarınızı korumak ve ne yaptığınızı bilerek hareket etmek en doğrusudur. 

*Ebeveynlerin sıklıkla yaptığı yanlışlardan biri, inat eden çocuğun istediğini yapmaktır. Böylelikle çocuk, ağlayarak, inat ederek, hırçınlaşarak istediğini elde ettiğini görecek ve her zaman, her koşulda bunu bir davranış kalıbı olarak sergileyecektir.    

 *Tutturmaya başlayan çocukla konuşmak ona “ benim için değerlisin, sana önem veriyorum” demektir. Ancak bazen, çocuğun inadını kırmak ve onu sakinleştirmek mümkün olmaz.Bu durumda çocukla tartışmak veya azarlayarak, kızıp bağırarak birşeyleri kabul ettirmeye çalışmak yarar sağlamaz.Belki sadece o an için korkarak susar ya da çok daha şiddetli ve ciddi tepkiler verir.
Öfke patlamaları yaşayan çocukla konuşmaya çalışmak boşa çaba harcamaktan öteye gitmez.Böyle gergin anlarda susmak ve mümkünse çocuğu güvenli bir ortamda yalnız bırakmak en iyi çözümdür.Ağlayan ve inat eden çocuğa onu anladığınızı ama bu ağlamanın ve tepinmenin yararı olmadığını söylemek ve sakinleştiğinde oturup konuşalım demek çok etkilidir...

*Konuşurken ‘ben’ dilini kullanmak, ‘böyle bağırıp ağladığında, ne istediğini anlamıyorum ama konuşunca ne güzel anlaşıyoruz’ demek doğru davranış kalıpları oluşturmasında teşvik edici olacaktır.Her çatışma ve inatlaşmada aynı kararlı ve tutarlı tavrı göstermek temel kuraldır.Ebeveynlerin tutumunun çocuğun gelecekteki davranış ve kişilik özelliklerini belirleyeceği unutulmamalıdır...

*Kendisine açıklama yapılan çocuk önemli ve değerli olduğunu fark edeceği için daha ılımlı ve uyumlu davranacağını söylemek mümkündür.
 

Yukarıdakıleri yazılanları bende deniyorum sabrım yettiğince efeyi hırpalamadan ağlamasına izin veriyorum bazen gerçekten numaradan ağladığı oluyor benı görünce yalandan ağlamaları beni
güldürsede bazende  inanılmaz bir ağlama nöbetine giriyor ozaman allah gerçekten sabrını versede dahada neler görücezzzz bakalımmm!!!!


Saygılarımla fotografcıanne